بیم آن می‌رود که روابط‌عمومی در ساختارهای سازمانی به کارکردی صرفاً اطلاع‌رسان تبدیل شود و برنامه‌ها و سیاست‌هایش در حد فرستادن پیام محدود بماند. آفتی که گریبان بسیاری از نهادها را گرفته و روزبه‌روز نیز دامنه آن گسترده‌تر می‌شود.

 هفته ارتباطات و روابط‌عمومی را پشت سر می‌گذاریم. شتاب و گرایش شدید روابط‌عمومی‌ها به سمت روابط‌عمومی الکترونیک از سال‌ها پیش، و به ویژه بهره‌برداری از هوش مصنوعی در سال‌های اخیر امری طبیعی و ضروری است .

در ساختار اداری کشور بیماری مزمنی با عنوان "دایره بسته مدیریت" جریان دارد، پدیده‌ای که مانع جدی در برابر پویایی، تحول و ورود نسل جدید مدیران به سیستم شده است.

 روابط‌عمومی در ایران در آستانه یک چالش بنیادین ایستاده است؛ چالشی که نه از بیرون، بلکه از درون آن را تهدید می‌کند: ناتوانی در معرفی و اثبات ارزش خود. سال‌هاست که فعالان این حوزه، به‌جای تمرکز بر نمایش مؤثر دستاوردهای حرفه‌ای، گرفتار ساختارهای کهنه سازمانی، کیش شخصیت، و نادیده‌گرفتن ضرورت نشان درونی و ارزش حرفه‌ای ذاتی که در فلسفه وجودی هنر هشتم نهفته است شده‌اند.

تعریف روابط‌عمومی و ارتباطات در دنیای امروز به واسطه تکثر عقاید، بسترهای رسانه‌ای متفاوت و شیوه‌های گوناگون ارائه خدمات به جامعه و مردم، چندلایه و پیچیده شده است.

شاید تنها واحد سازمانی که هفت روز هفته و تمام بیست و چهار ساعت شبانه روز بیدار و مشغول کار و تعطیل بردار نیست، روابط عمومی باشد. شاید تنها واحد سازمانی که از قبل تولد تا بعد مرگ هم با شما کار دارد، روابط عمومی باشد.

 یکی از مهم‌ترین چالش‌های موجود در عرصه ارتباطات، ضعف در برقراری ارتباط دوسویه مؤثر میان روابط‌عمومی‌ها و رسانه‌هاست. متأسفانه برخی مسئولان روابط‌عمومی در ایفای نقش خود در این حوزه ضعیف عمل می‌کنند، در حالی‌که از سوی دیگر نیز برخی خبرنگاران هنوز شناخت دقیقی از وظایف و جایگاه روابط‌عمومی ندارند.

۲۷ اردیبهشت، روزی برای گرامیداشت پدیده‌ای است که بیش از آن‌که یک شغل یا تخصص باشد، یک رؤیاست.