یکی از معضلات مهم روابط‌عمومی‌ها، روزمرگی و کم‌انگیزگی نیروهای اجرایی است. روابط‌عمومی نیازمند آزادی عمل و میدان خلاقیت است؛ هر قدر مدیر روابط‌ عمومی دست بازتری در تصمیم‌گیری و نوآوری داشته باشد، دانشگاه نیز پویاتر و شنواتر خواهد شد.

یکی از بنیادی‌ترین تفکرات اشتباه، نگرش «فرهنگ به مثابۀ هزینه» است، نه «سرمایه‌گذاری». در این نگاه، بودجه‌های فرهنگی در مواقع بحران اقتصادی، نخستین قربانیان هستند. این در حالی است که سرمایه‌گذاری در فرهنگ، سرمایه‌گذاری بر روی «سرمایه انسانی» و «انسجام اجتماعی» است و اثرات بلندمدت آن در کاهش آسیب‌های اجتماعی و تقویت هویت ملی، به مراتب ارزشمندتر از بسیاری از پروژه‌های کوتاه‌مدت است.

در دنیای پرشتاب ارتباطات امروز، جایی که مرز میان واقعیت و بازنمایی هر روز باریک‌تر می‌شود، سواد رسانه‌ای چراغ راه سازمان‌ها و جوامع است؛ دانشی که تنها به «خواندن خبر» محدود نمی‌شود، بلکه هنر «درک، تحلیل و آفرینش آگاهانه پیام» است.

درحالی‌که در جهان امروز رسانه‌ها به‌عنوان رکن چهارم دموکراسی شناخته می‌شوند، در کشور ما متأسفانه روندی معکوس در حال شکل‌گیری است، به‌گونه‌ای که در برخی نهادها، روابط عمومی‌ها به جای تعامل سازنده با رسانه‌ها، بر فعالیت آن‌ها سایه انداخته‌اند.

در سازمان‌های پیشرو، روابط‌عمومی دیگر یک بخش فرعی نیست، بلکه نقطه اتصال همه واحدهاست. از منابع انسانی گرفته تا مارکتینگ و حتی فناوری اطلاعات؛ همه باید با یک زبان، تصویر واحدی از برند را منتقل کنند. این هماهنگی، کاری است که روابط‌عمومی واقعی انجام می‌دهد.

برای کشورهایی مانند ایران که در آستانه ورود گسترده به فناوری‌های مبتنی‌بر هوش مصنوعی هستند، آگاهی از تحولات جهانی و مشارکت در تنظیمگری بین‌المللی، نقشی کلیدی در حفظ منافع ملی، حمایت از حقوق شهروندی و جلوگیری از وابستگی فناورانه ایفا خواهد کرد.

محافظت در برابر خطرات، شکل‌دهی به ارزش‌ها و برقراری تعادل در زندگی، تنها بخشی از دلایل ضرورت سواد رسانه‌ای برای والدین است.

رسالت خبرنگاری، جستجوی حقیقت و انتقال آن به جامعه است و خبرنگار به‌عنوان دیده‌بان جامعه، وظیفه دارد با نگاهی بی‌طرفانه، رویدادها را رصد کند، تحلیل نماید و به اطلاع عموم برساند و این رسالت، مستلزم استقلال، تعهد به اخلاق حرفه‌ای و پایبندی به منافع عمومی است.