مرگ رسانه‌ها و ضعف روابط عمومی‌ها همان چیزی است که شکاف بین مردم و نهادها را هر روز بیشتر کرده و می‌کند. در چنین فضایی، «اطلاع‌رسانی» جای «گفت‌وگو» را می‌گیرد و «بیانیه یک‌طرفه» جای «پاسخگویی» می‌نشیند. این دقیقاً نقطه‌ای است که روابط عمومی نقش زنده و پویایی خود را از دست داده و و به ابزار تکرار و تبلیغات غیراقناعی تقلیل می‌یابد.

فعالان فضای مجازی، سفیران بی‌ادعای این برندند؛ کسانی که با عکس‌ها، ویدئوها و تجربه‌های صمیمی خود، حال و هوای جزیره را به قلب میلیون‌ها مخاطب می‌برند. آن‌ها با موج‌ها و ترندها، نام کیش را پررنگ‌تر و دوست‌داشتنی‌تر می‌کنند.

هنر روابط‌عمومی، یافتن نقطه اتصال میان اعتماد و روایت است. اعتماد، بستر پذیرش پیام‌ها را فراهم می‌کند و روایت، این پیام‌ها را در ذهن و احساس مخاطب ماندگار می‌سازد. سازمانی که این دو را هم‌زمان و به شکلی هوشمندانه به کار گیرد، تنها شنیده نمی‌شود، بلکه درک و باور می‌شود. چنین سازمانی، از مرز «اطلاع‌رسانی» عبور کرده و به جایگاه «اثرگذاری پایدار» می‌رسد.

در جهان ارتباطات، گاه یک جمله یا یک تصمیم فردی، قدرتی بیش از هر کمپین تبلیغاتی پیدا می‌کند. وصیت استاد محمود فرشچیان برای دفن شدن در کنار آرامگاه صائب تبریزی، نمونه‌ای کم‌نظیر از این نوع «کنش ارتباطی» است؛ حرکتی که در ظاهر شخصی و فردی است اما در لایه‌های پنهان خود، حامل پیام‌های چندگانه برای جامعه فرهنگی و افکار عمومی است.

متخصصان روابط‌عمومی به طور مستمر و به بهانه‌های مختلف و در بازخورد به رویدادهای و تغییرات مهم جهانی، فرصتی برای بازنگری در نقش و مسئولیت‌های این حرفه فراهم می‌آورند.

نگاهی به ساختارهای رسانه‌ای نشان می‌دهد زنانی که در رسانه‌های دولتی فعالیت می‌کنند، معمولا به جایگاه‌های مدیریتی دست نمی‌یابند، و زنان فعال در رسانه‌های خصوصی با وجود تلاش‌های فراوان و هزینه‌های سنگینی که از نظر اجتماعی، اقتصادی و سیاسی متحمل شده‌اند، از حمایت‌ها و امکانات کافی محروم هستند.

روابط‌عمومی در عرصه کنونی به روابط‌عمومی نوین تبدیل شده است؛ روابط‌عمومی‌ای که با بهره‌گیری از دانش علمی و ابزارهای متنوع، نقش مؤثری در مدیریت ارتباطات ایفا می‌کند.

دنیای امروز، رسانه دیگر آینه‌ای بی‌جان نیست که صرفاً بازتاب‌دهنده واقعیت باشد؛ رسانه  خود بخشی از واقعیت است، آن‌هم بخش تأثیرگذار و گاه تعیین‌کننده‌اش. هر واژه‌ای که انتخاب می‌کند، هر تصویری که برجسته می‌سازد و هر سکوتی که اختیار می‌کند، آجر دیگری بر دیوار افکار عمومی می‌گذارد یا از آن برمی‌دارد.